ความสูญเสีย ที่ไม่อาจลืมได้

พระคุณของ“คุณแม่” เรื่องในอดีตที่ไม่อาจลืมได้

อดีตที่ไม่อาจลืมได้

วันนี้ตื่นเช้าหน่อย เพราะเมื่อคืนนอนแต่หัวค่ำ ระหว่างรอน้ำร้อนชงกาแฟ ขอระบายความในใจนิดนึง.! แต่ขอพักเรื่องวิชาการเอาไว้ก่อน แต่นี่ก็ย่างเข้าหนาฝนแล้ว คิดว่าเกษตรกรหลายๆคนกำลังเตรีมพื้นที่สำหรับเพาะปลูก เตรีมเมล็ดพันธุ์ข้าวสำหรับหว่านกล้า หรือไม่ก็กำลังเริ่มปลูกมันสำปะหลัง วุ่นวายกันไปหมด อีกทั้งยังใกล้ถึงเทศกาลเปิดเทอม ก็ต้องมีค่าใช้จ่ายสำหรับเจ้าตัวเล็กอีก มันช่างเป็นภาระที่จำยอม ที่มีความสุขที่ได้รับผิดชอบจริงๆครับ แต่พระพุทธองค์ทรงตรัสเอาไว้ว่า “คนเราเกิดมาที่ได้มาใช้ชีวิตร่วมกันนั้น ถือว่ามีกรรม (การกรทำ) เป็นเหตุนำพามา” อย่างเช่นว่าในอดีตชาติคนนั้นเคยเกิดเป็นลูกคนนี้..คนนี้เคยเกิดเป็นพี่ป้าน้าอาคนนั้น สับเปลี่ยนหมุนเวียนเป็นวัฏจักรกันไปไม่รู้จบ หรือไม่ก็ ในอดีตชาติเคยเกิดเป็นลูกที่เอาแต่ใจผลาญเงินทองพ่อแม่ไปใช้โดยไม่เกิดประโยชน์ ทำให้บุพการีต้องทุกข์ระทมตรมใจอยู่เสมอ พอเกิดมาชาตินี้ก็ได้ลูกที่มีนิสัยเหมือนตัวเองในอดีตชาติที่ทำกับพ่อแม่เอาไว้ ต้องทุกระทมเหมือนกับพ่อแม่ของตัวเองในอดีตชาติ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ผมเองยังเคยนึกเสียดายที่ไม่ได้อุปการะเลี้ยงดูแม่ ตอนสมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ตอนนั้นเป็นช่วงที่ผมเป็นวัยรุ่นพอดี ก็ได้แต่เที่ยวเตร่ไม่มีความรับผิดชอบ เคยส่งเงินให้ท่านใช้เพียงไม่กี่พันบาทเอง ทั้งๆที่ตัวเองก็มีเงินเดือนพอประมาณ จนทำให้ทุกอย่างสายเกินแก้ไข อยากย้อนเวลากลับไปได้จริงๆ  เพิ่งคิดได้ตอนที่ได้ลูกสาวที่น่ารักน่าเอ็นดูนี่เองครับ ทุกวินาทีแห่งความห่วงใย แม้แต่ยุงหรือมดตัวเล็กๆที่มากล้ำกลายลูก หัวอกของคนที่เป็นพ่อแม่ก็แทบจะสลาย เสียงร้องให้เพียงน้อยนิดที่ผ่านหู คนที่เป็นพ่อแม่ถึงกับหวาดหวั่นคิดไปต่างๆนานาว่าอะไรมันจะเกิดกับลูก..จะเป็นเรื่องร้ายหรือดีกันแน่? กับข้าวทุกคำที่แสนจะอร่อยก่อนที่กลืนลงไป ก็นึกเห็นแต่ใบหน้าของเจ้าตัวน้อยอ้าปากรอ จำเป็นต้องเลือกสรรแต่สิ่งดีๆให้เขาด้วยความเต็มใจ เพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่นานก็วาดวิมานเอาไว้สำหรับเขา ไม่อยากให้เขาลำบาก..คุณเชื่อหรือไม่ว่า ความรู้สึกแบบนี้ คนที่เป็นพ่อเป็นแม่ของเราท่านเคยรู้สึกกับเรามาก่อน สายใยรักระหว่างแม่กับลูกนั้นสุดแสนที่จะแน่นแฟ้นยิ่งนัก ความผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่เกิดขึ้นกับลูก พ่อแม่ยังให้อภัยได้เสมอ และที่สำคัญแม้เราจะเติบโตจนกระทั่งมีครอบครัวเล็กๆ แต่พ่อแม่ก็ยังเห็นเราเป็นเด็ก คอยดูแลอยู่ห่างๆ คอยห่วงใยอยู่ตลอดเวลา หากเราไม่ตั้งใจอุปการะเลี้ยงดูท่าน ไม่รีบทำให้ท่านสุขสบายตั้งแต่ตอนท่านยังมีชีวิตอยู่ หากเราปล่อยโอกาสที่ประเสริฐนี้ให้ผ่านชีวิตไปโดยสูญเปล่า ระวังจะกลับมานั่งเสียใจและโหยหาสิ่งที่หวนกลับคืนมาไม่ได้..เหมือนผมในปัจจุบัน เพราะ “แม่” ท่านจะไม่กลับมาอีกแล้ว คงเหลือแต่รูปถ่ายใบเก่าให้เห็นต่างหน้า พอได้บอกให้ลานท่านรู้ว่า “คนนี้นะคือยายของหนู..คนนี้นะคือ “แม่” ของพ่อเอง” ขอให้แม่อยู่ในสุคติที่มีความสุขครับ และขอสนับสนุนให้เป็นลูกที่กตัญญู อุ้มชูบุพการี แล้วคุณความดีตรงนี้จะหนุนนำให้ชีวิตเราดีขึ้นอย่างไม่คาดฝันครับ..สวัสดี